12th January 2019
In
Persoonlijk
By
Kim
Mijn allergrootste droom was een eigen bloemenwinkel. Al van kinds af aan. Ik kon niets anders bedenken dan de meest adembenemende bloemenwinkel te hebben in de regio. Toen ik 14 jaar oud was spatte deze droom uiteen, en was ik letterlijk de weg kwijt. Want wat nu?
Doen wat ik het allerliefste doe
Na de basisschool kozen we bewust voor een groenopleiding. Ik weet nog dat mijn ouders zeiden dat ze daar wel een aantal gesprekken over gevoerd hebben samen – zij vonden het immers wel een “ding” dat ik naar een middelbare school ging waar een lager onderwijs gegeven werd dan waar ik advies voor kreeg. Maar dit is wat ik wilde. En dus ging ik naar een middelbare school waar de extra vakken in het pakket groen waren. Ik vond het te gek.
Na het behalen van mijn diploma ging ik naar het middelbaar beroepsonderwijs, waar ik wederom richting bloem & design ging. Dit was op mijn lijf geschreven: ik leerde alles over een eigen zaak, bloemen en planten, mocht toffe stages lopen en opdrachten maken. Dat het niveau lager was dan ik aankon heb ik nooit als vervelend ervaren – ik was in mijn element, ik deed helemaal wat ik het allerliefste deed. Totdat ik na een toffe stagedag thuis kwam en moeite had met ademen…
Mijn lichaam kon de strijd niet meer aan. Ongemerkt had ik een allergie ontwikkeld voor bloemen, en doordat ik er zo veel mee in aanmerking kwam – ik liep destijds 5 dagen stage en werkte 1 dag in een bloemenzaak – liep het emmertje snel vol. Ik zat ‘s avonds nog op de eerste hulp met een opgezwollen gezicht, hals en handen en kreeg een paardenmiddel om de zwellingen tegen te gaan. En na vele onderzoeken ook het advies van de artsen om iets anders te gaan doen, want ik zou alleen met hele zware medicatie, die een aanslag zouden zijn op mijn organen, nog bloemiste kunnen zijn. Mijn wereld stortte in.
Als ik er nu aan terugdenkt voel ik nog steeds het verloren gevoel dat ik had. Ik wist oprecht niet wat ik moest doen. Mijn baantje moest ik opzeggen, ik moest stoppen met school. Alles wat ik deed omdat het zo mezelf was, stopte.
Natuurlijk keken we meteen naar andere opties. En in het nieuwe schooljaar belande ik uiteindelijk op een economische opleiding. Vreselijk. Ik was er goed in, want daarom kozen we hiervoor, maar ik vond het dodelijk saai. Na dat jaar vonden we een opleiding waar kunst, interieur en fotografie samen kwamen. En eindelijk voelde ik weer een sprankeling. Dit ging ik doen!
Ik ontdekte een passie voor kunst. Kunstgeschiedenis was veruit mijn lievelingsvak en ik zat dan ook graag in de collegezaal. Fotografie ontdekte ik ook, want net als de oude meesters kon ik door fotograferen schilderen met licht. Wow! Na mijn studie besloot ik niet verder te gaan studeren, ik wilde graag op eigen benen staan en samen met mijn vriend – nu mijn man – een huis kopen. Ik werkte voor verschillende werkgevers in de interieurbranche. Fotograferen en musea bezoeken deed ik veelvuldig in mijn vrije tijd. Ik zette kleine bedrijfjes op, de ondernemer in mij was aangewakkerd. Ik merkte dat ik erg veel energie kreeg van ‘mijn eigen ding doen’. Ik kon creëren, en wat had ik dat gemist!
Toen ik samen met mijn collega’s in 2015 op straat kwam te staan zei mijn man tegen mij: “lieverd als je nu niet gaat doen wat je altijd het liefste doet, doe je het nooit meer.” Het beste advies dat ik ooit heb gekregen! Ik ging naar de Kamer van Koophandel, schreef mezelf in als fotograaf en begon voor mezelf. Doordat ik geen fijn gevoel kreeg van een uitkering gaf ik mezelf een half jaar de tijd om mezelf van een goed inkomen te voorzien. Door die druk moest ik wel. Ik zocht naar een mentor, vond deze en werkte keihard aan mijn skills. Ik fotografeerde alles wat ik maar kon fotograferen. Ik merkte al snel dat ik mensen fotograferen het allerleukste vind. En ik rolde de bruidsfotografie in. In 3 jaar tijd heb ik ontzettend veel bruiloften mogen fotograferen, wat te gek was – maar een enorme aanslag op ons privé leven. Ik voelde dat ik dit anders wilde doen: onze kinderen werden zo snel groot en het het overgrote deel van de zomervakantie was ik aan het werk.
Begin 2017 besloot alleen nog maar vrouwen te fotograferen. Gaandeweg had ik ontdekt dat ik het in me heb om het allermooiste in vrouwen naar boven te halen, dat ik ze kan laten zien hoe ik ze zie. Hierdoor merkte ik dat hun zelfvertrouwen en zelfliefde zulke sprongen nam dat ze meer vanuit vertrouwen gingen handelen. Ik voelde dat ik hier meer mee moest doen en om naar mijn gevoel te luisteren. Na verschillende coachingstrajecten ontdekte ik mijn vermogen om verhalen te vertellen. Dit inzicht heeft mij zoveel gebracht. Door ondernemende vrouwen te helpen ontdekken wat er zichtbaar mag worden en omhoog halen wie zij in essentie zijn is er zoveel meer mogelijk! Iedere vrouw heeft de wereld iets te bieden, en het is een doodzonde als dat niet gedeeld wordt!
Mijn verhaal met de wereld delen is hier een onderdeel van. Ik weet heel goed hoe het is om niet meer te weten wie je bent. Om jezelf opnieuw te moeten uitvinden. Maar dit geeft mij in mijn huidige leven zoveel wilskracht, ervaring en toewijding om andere vrouwen hiermee te helpen! Ik leef en werk nu vanuit mijn intuïtie. Ik kan oprecht zeggen dat ik nu doe wat ik het allerliefste doe.
7th January 2019
In
Uncategorised
By
Kim
DOEN vs. ZIJN Gisteren kreeg ik opeens dit inzicht, en op mij zo van toepassing. Ik ben een echte denker, heb de neiging snel in overanalyseren te schieten – en dat terwijl ik mij ervan bewust ben dat analyseren mij ontzettend veel energie kost (en vaak niet nodig is). Ik ben het afgelopen jaar ontzettend hard aan het werk gegaan om uit mijn hoofd te gaan, en nog steeds. Want jarenlang grotendeels leven vanuit mijn hoofd is er niet zomaar uit. Soms lijk ik wel vastgeroest in oude patronen. Alsof het analytisch benaderen mij is aangeleerd als “beter” dan voelen.
Toch kom ik steeds dichter bij het “zijn” en ontdek ik elke keer weer nieuwe prachtige eigenschappen die mij nog meer ruimte laten ervaren. Zo gaat het volgens mij namelijk helemaal niet om wat ik DOE. Ik kan zo bezig zijn met wat ik allemaal (moet) doen. Heel bewust aan ontspanning doen, heel bewust aan een situatie overgeven, maar dan altijd toch stiekem die onrust voelen: want nu moet ik toch echt in beweging komen. Het zijn dan mijn gedachtes die mij in beweging laten komen en volgens mij is dat dus precies waar het niet om gaat. Begrijp me niet verkeerd, actie is belangrijk, want zonder actie geen resultaat. Maar om dat echt te doen vanuit mezelf, in plaats vanuit mijn hoofd is een inzicht dat me heel veel brengt. Want waarom zou ik iets doen terwijl ik het niet voel? Ik vergelijk het even met appels en peren. Als beiden even gezond voor mij zijn en ze leveren beide precies dat wat ik nodig heb, waarom zou ik dan een appel eten als ik eigenlijk veel meer voel voor die peer?
Volgens mij is dat waar het om draait. Dat het gaat het om wie ik ben en wat ik voel. Om helemaal in een situatie te kunnen kruipen, er bewust van zijn, het te voelen, het te ZIJN. Echt de tijd te nemen op het moment dat ik het voel, niet omdat ik denk dat het moet. Ik was mij hiervan wel bewust, maar ik kon het niet – al had ik dat nog niet ontdekt. Nu weet ik dat het ook een deel angst is. Ik was bang om te voelen, bang voor de pijn die voelen ook met zich meebrengt.
Afgelopen jaar had ik heel sterk het gevoel dat ik mezelf verder wilde ontwikkelen. Dat ik meer wilde leren, dat ik meer intuïtief wilde leven. Maar hoe? Ik leerde dat angst een gedachte is. Een gedachte die zich afspeelt in mijn hoofd waar ik onbewust een gesprek mee aanga zodat zij werkelijkheid lijken te worden. Maar het is niet meer dan een gedachte. Voor mij werkte het enorm dat ik dit zichtbaar maakte. Mezelf bloot geven. En wat voelt dat fijn! Ik voel veel meer rust en heb echt vertrouwen in mezelf. Ik geloof dat ik steeds dichter bij mezelf kom, bij wie ik in de kern ben.
En wat kan ik ervan genieten dat ik dit mag delen. Delen met alle ondernemende vrouwen die bij mij komen voor hun zakelijke beeldbank of voor hun portretten. En misschien ben jij wel die persoon die nu net klaar is voor een shift, wil je erachter komen wat er NU van jou allemaal zichtbaar mag worden. Dat je niet langer meer wilt wachten tot het juiste moment maar wil beseffen dat het er NU allemaal al is. Ik sta voor je klaar!
19th September 2018
In
portretsessie
By
Kim
Niet zolang geleden sprak ik een vrouw die al haar foto’s was verloren. Haar computer had het begeven, en de enige foto’s die ze nog had waren diegene in de fotoalbums. Haar collectie albums bestond uit zorgvuldig ingeplakte boeken die haar moeder voor haar had gemaakt. Vanaf haar geboorte tot aan haar jong volwassen leven had haar moeder elk bijzonder moment vastgelegd. Met zorg en aandacht had zij deze herinneringen gepreserveerd in leder gebonden albums, met flinterdunnen pergamijn tussenbladen. Toen de digitale camera zijn intrede deed, stopte het afdrukken van de foto’s. Haar moeder maakte nog steeds foto’s, maar deze werden bewaard op de computer. Later bleef de digitale camera thuis, want de telefoon kon ook foto’s maken en dat scheelde een hoop ruimte in de handtas.
De foto’s van de eerste vakantie samen met haar man, de foto’s van haar zwangerschap, de foto’s van de geboorte van haar kinderen, de foto’s van alle familieleden tijdens de zomerse barbeque, de foto’s van de 75ste verjaardag van haar moeder… Ze zijn nu weg. De harddrive was niet meer te redden, en zelfs een professional kon er naar dagenlang proberen en zoeken, niets meer vanaf halen. Alle tastbare herinneringen zijn verdwenen. Ze kan nooit met haar kinderen op de bank zitten, omgeven door beelden van de eerste stapjes of lachen om papa’s gekke kapsel. Heel recentelijk is haar moeder overleden. En wat mist ze de mogelijkheid om samen met haar kinderen nog één keer naar een foto van oma kijken, om de beeldende herinnering aan haar moeder, de oma van haar kinderen, levend te houden.
In het atelier maak ik foto’s met een digitale camera. Dat is de techniek waar mijn voorkeur ligt. Het is snel en het editen van de foto’s kan ik heerlijk in het licht in plaats van in een doka. Ik hou heel erg van deze manier van werken, het maakt mijn liefde voor fotografie alleen maar intenser. In het atelier hebben we de bewuste keuze gemaakt om elke foto die jij kiest zowel in print als digitaal aan jou over te dragen. Nu kan het zijn dat je denkt: “Een print? Dat is tegenwoordig toch uit de tijd?” Het is waar dat we vaak digitale bestanden nodig hebben, bijvoorbeeld voor profiel foto’s op socialmedia op fotocontent op websites. Maar nee, prints zijn niet uit de tijd. Het gevoel van een echte, papieren foto, prachtig ingelijst of in een mooie bewaarbox is onbeschrijfelijk. Het vasthouden en van dichtbij bekijken van een mooie print heeft zoveel meer emotie dan het bekijken vanaf een laptopscherm.
Ikzelf word er heel erg blij van als ik een geweldige foto heb van mijn kinderen, een foto van ons samen of een foto van mij alleen. Ik zorg ervoor dat zij mooie foto’s van mij zullen vinden als ze op een dag ernaar gaan zoeken. Foto’s die weergeven hoe ik ben. Ik vind dat belangrijk en waardevol, voor nu én voor later. Ik zie mezelf al zitten later, met mijn kinderen en misschien wel hun kinderen, en dan zeggen: “Kijk, dit was oma vroeger.”
Misschien twijfel je nog om foto’s te laten maken, ben je niet tevreden met zoals je er nu uit ziet, of weet je niet zeker of je het geld eraan wilt uitgeven. Maar ik zeg: DOEN! Er komt een dag dat deze foto’s onbetaalbaar zullen zijn. En wanneer de harddrive van jouw computer het begeeft, en je onze box of lijst met mooie prints erbij kunt pakken, dan ben je blij dat je het toen wel hebt gedaan!
Met best een beetje trots kan ik vandaag vertellen dat één van de meest gerespecteerde jurypanels in de fotografie industrie mijn 2 ingestuurde foto’s allebei heeft beloond met een bronzen award in The Portrait Masters Competition 2018!
Deze twee awards heb ik ontvangen in de Contemporary Portrait categorie en hierbij heb ik de High Professional Standard behaald. Bij de jurering is er gelet op styling, compositie, focus, belichting, connectie, poseren, nabewerking, techniek en presentatie.
Het zou best kunnen dat het stukje hierboven je helemaal niets zegt, gekke Engelse woorden, rare vaktermen… Waarschijnlijk voor de fotografen onder ons welbekend terrein, toch zal ik het uitleggen.
De categorie is het deel van de wedstrijd waar mijn beeld onder valt. Er zijn verschillende categorieën, zoals creatief portret, familie en kinderen. De foto’s die ik heb ingestuurd vallen onder de “Contemporary Portrait” categorie – vrij vertaald: hedendaags portret. Een moderne stijl van portretteren.
High Professional Standaard betekend dat de foto’s die ik heb ingestuurd van hoge professionele kwaliteit zijn, gemeten aan de standaard opgezet door mijn mentor Sue Bryce. Je hoeft alleen maar naar haar awards lijstje te kijken om te ontdekken dat zij één van de meest gerespecteerde en succesvolste portret fotograaf uit de industrie is. Daarnaast is er gejureerd op algehele techniek en de specifieke technieken waar een goed portret aan moet voldoen.
De juryleden zijn een ongelofelijke groep zeer gerespecteerde, internationale professionals, wie samen meer dan 100 jaar ervaring hebben in zowel het winnen als jureren van gelijkwaardige wedstrijden én in het runnen van een succesvolle fotobusiness.
Het behalen van de professionele standaard als portretfotograaf was één van mijn grootste doelen voor 2018. Naast de verhuizing begin 2017 naar onze huidige locatie aan de Langebuurt in Uitgeest, zijn deze awards meer dan een kroon op mijn harde werk van de afgelopen jaren. Iets waar ik heel erg trots op ben!
Ik wil heel graag Fleur bedanken voor de fantastische visagie en haarstyling. En natuurlijk Josie en Maartje omdat ik zulke toffe portretten van hen heb mogen maken. Want zonder mijn lieve, mooie klanten, zou het niet zo’n feestje zijn! Want een feestje is het; ik geloof namelijk dat je alle overwinningen op jezelf moet vieren. Daarom staat er, as we speak, een taartje in de koelkast 😉 !
Vandaag is mijn verjaardag. 33 jaar ben ik geworden. Dat vier ik officieel morgen, met taart en visite. Maar vandaag stiekem ook een beetje, door samen met mijn gezin uit eten te gaan in ons favoriete restaurant. Op een verjaardag ga ik ook altijd een beetje terug in de tijd. Ik hou ervan om even op een rijtje te zetten wat er is gebeurd. Als ik terug kijk op de afgelopen, laten we zeggen, 25 jaar dan valt het me op dat ik niet alleen als Kim ben gegroeid: van meisje naar vrouw, maar ook mijn gedachtes en conditionering is aan verandering onderhevig. En dat merk ik vooral aan de laatste 3 jaar.
Voordat ik als zelfstandige werkzaam was, leefde ik vooral van buiten naar binnen. Ik deed er alles aan om leuk gevonden te worden, maakte me altijd druk over wat anderen van mij vonden. Als ik ergens heel blij van werd dan toetste ik dat eerst aan mijn omgeving: zou het wel geaccepteerd worden, wat zullen ze wel niet van me denken? Ik was altijd bang dat er achter mijn rug om over mij gepraat zou worden. Ik had een functie bij een werkgever waar ik niet meer paste. Maar mijn baan zorgde ervoor dat ik mijn rekeningen kon blijven betalen. Mijn uiterlijk was ook altijd een hot-item. Want was ik niet te dik, had ik een mooi kapsel, zat mijn make-up wel goed, had ik de juiste kleren aan…
Ik leef nu andersom, van binnen naar buiten. Ik leef op intuïtie, werk vanuit mijn gevoel. Als het niet goed voelt wat ik doe, stop ik ermee. Als iedereen tegen mij zegt dat het echt een heel stom idee is, terwijl ik er 100% in geloof, ga ik er gewoon mee door. Als ik nu iets doe, of het nu werk of privé is, het past bij me. Ik word er blij van en het geeft me zelfvertrouwen. Terugkijkend was ik hiervoor niet vanuit mezelf bezig en dat maakte me ongelukkig. Het was een periode waar ik nu een dikke streep onder heb gezet. Deze omslag ging niet vanzelf, daar was (en is nog steeds elke dag) hard werk voor nodig. Ik lees enorm veel. Geen romans, maar boeken die mij helpen bij elk vraagstuk dat mij bezig houdt. We noemen het hier thuis gekscherend mijn “zelfhulpboeken-verslaving”. Pagina na pagina kan ik verslinden, alle informatie tot mij nemend als een spons. Ook kom ik elke maand samen met een Mastermind groep. Een hele fijne groep “like-minded” onderneemsters waarbij we elkaar ondersteunen in onze business. Ik ga naar seminars en volg coachingstrajecten. Het is mijn reis naar de persoon die ik wil zijn. Ik vertrouw hierdoor meer en meer in mezelf, en kan mezelf veel meer liefde geven.
Begin dit jaar maakte ik samen met mijn beste vriendin mijn jaarlijkse Vision Board. Op dat bord stond onder andere dat ik graag 10 kilo wilde afvallen. Dat klinkt misschien gek: accepteren wie je bent en dan toch willen afvallen. Maar het was voor mij een logisch gevolg van mijn manier van leven. Ik kon enkel en alleen gelukkig zijn met wie ik ben als ik mijn lichaam gezond hou. Nu, op mijn 33ste verjaardag is het gelukt. En ik voel me geweldig. Ik kan van mezelf houden en in de spiegel zeggen dat ik mezelf mooi vind. Mijn nieuw hervonden zelfliefde zorgt ervoor dat ik vrolijker en zelfverzekerder ben, iets wat mijn omgeving ook merkt! Ze zien dat ik straal, dat het goed gaat en dat ik een veel leuker persoon ben. Zo bijzonder wat zelfliefde met je kan doen!!!
En dat vier ik vandaag met deze foto. Een foto (bijna) puur natuur. Geen foundation, concealer, blush, highlighter, lippenstift, geen retoucherende Photoshop handelingen… Het enige dat ik aan make-up draag is een beetje mascara, een wenkbrauwpotloodje en lippenbalsem. En natuurlijk de juiste belichting. Je kunt de vlekjes en onzuiverheden op mijn huid zien, maar het is wie ik ECHT ben. Deze foto weerspiegelt waar ik voor sta: “hou van wie je bent, omarm jouw schoonheid en je zult zien dat het je heel veel zal brengen!”
Ik ben Marieke, 32 jaar en getrouwd met Peter. Samen hebben wij een heerlijke dochter van 1,5 jaar. In het dagelijks leven werk ik als kantoordirecteur bij een bank en hebben wij als gezin een druk sociaal leven. We houden enorm van reizen en hebben al veel mooie plekken van de wereld gezien.
In het dagelijks leven ben ik zeer druk en besteed dan ook weinig tijd aan haar en make up. Ik ben in het bezit van een flinke bos krullen, dus gelukkig valt mijn haar vanzelf wel snel goed. Ik vind het kopen van kleding erg leuk, maar volg niet persé alle mode trends. Al betrap ik mezelf erop nu vaker iets voor mijn dochter te shoppen dan dat ik voor mezelf kijk. Ik ben dol op foto’s en ons huis hangt/staat er vol mee, maar ik vind het vreselijk om op de foto te gaan. Ik ben dan ook diegene die altijd de foto maakt.
wat ik vooraf verwachtte & hoe ik de sessie heb ervaren
Ik ging er vrij blanco heen en had het voornemen op het lekker op mij af te laten komen. Ik heb ter voorbereiding thuis en stapel kleding sets gemaakt en kwam dan ook met een flinke koffer die amper dicht kon bij Kim aan.
De bevestiging gaf een boost zelfvertrouwen
De dag start heerlijk ontspannen met een kop koffie in de stoel bij Fleur voor de make up. Aangezien we gezellig kletsten ging de tijd razendsnel voorbij en voor ik het wist mocht ik mijn eerste outfit al aantrekken. Het moment dat je je zelf voor het eerst in de spiegel ziet was even spannend, aangezien ik normaal niet verder kom dan een beetje mascara, maar evengoed zeer tevreden! Gek om jezelf zo te zien. Met de tips van Kim voel je je in het begin een beetje ongemakkelijk, van ziet dit er op de foto wel goed uit? Maar nadat Kim dit liet zien ter bevestiging gaf dit een boost zelf vertrouwen!
wat ik ervaarde bij het zien van de sneak peeks op de achterkant van de camera en/of tijdens de reveal
Bij de foto reveal is het heel bijzonder om jezelf zo te zien! Met een beetje spanning stapte ik de drempel over met het idee, er zal toch wel iets tussen zitten wat ik mooi vind. En bij binnenkomst bleek al snel dat het moeilijk kiezen is. Super knap hoe Kim echt foto’s heeft weten te maken waarin ik mijzelf volledig herken, maar dan wel in een versie met een grote glimlach en stralend van zelfvertrouwen!
waarom ik deze ervaring aan iedereen zou aanraden
Het is voor de meeste vrouwen, Doutzen daargelaten geen gewoonte om een foto sessie van jezelf te laten maken. Dus extra bijzonder om het wel te doen en jezelf dit cadeautje te gunnen.
11th June 2018
In
Persoonlijk, tips
By
Kim
Als je mijn atelier en blogs al wat langer volgt, weet je dat ik vaak praat over zelfacceptatie. Maar hoe zit dat eigenlijk bij mezelf?
Ik heb jaren lang mijn benen verborgen, zelfs al was het strakblauw en 39 graden, je had mij nooit in een jurkje met blote benen gezien. Gerelateerd daaraan: mijn gewicht. Jaren geleden woog ik op mijn allerzwaarst 93 kilo. En hoeveel kilo ik ook afviel, ik bleef onzeker over mijn lichaam. Na 2 zwangerschappen heb ik van beide kindjes nog wat kilo’s hangen her en der. 93 heb ik niet meer aangeraakt, maar toch ben ik voor het goede nog wel een beetje te zwaar… En helaas, was er na mijn zwangerschappen bar weinig meer over van mijn haardos. Dunne strookjes bros haar hingen op mijn hoofd, nog zo’n onzekerheid.
Nu, een aantal jaar verder, heb ik mezelf geaccepteerd zoals ik ben. En ben ik niet tevreden dan kijk ik hoe ik in actie kan komen om wel weer happy te zijn. Nu loop ik heerlijk over straat met blote benen in een mooi jurkje. Mijn lifestyle heb ik veranderd waardoor er, langzaam maar zeker, steeds wat meer kilo’s verdwijnen. Als ik nu in de spiegel kijk ben ik trots en blij met mijn lichaam. Het wordt steeds een beetje sterker en die ontwikkeling maakt me blij. En wat betreft mijn haar: daar help ik de natuur een klein handje bij. 😉
Maar deze stappen kan ik alleen maken omdat ik heb geaccepteerd wie ik ben. Hopen en dromen over een killerbody en een jaloersmakende bos haar helpt mij niet verder, omarmen van wie ik ben wel.
Deze foto is 3 jaar geleden gemaakt. Op het moment dat ik hem voor het eerst zag vond ik de foto verschrikkelijk. Een onderkin, veels te dikke wangen, piekerig en plat haar… Vandaag is dit één van mijn meest dierbaarste foto’s. Nu zie ik een jonge moeder die samen met haar kinderen ontzettend veel plezier maakt. Kinderen die nog klein zijn (want: mán wat gaat de tijd hard) en hun moeder knuffelen na een lange dag van huis te zijn geweest. Dit is de manier waarop ik herinnerd wil worden, als moeder die knuffelde met haar kindjes, die gewoon ongecompliceerd plezier maakte samen met hen. Die gewoon mama was. Wees lief voor jezelf!
Mijn naam is Petra. Geboren in Rotterdam, opgegroeid in Zwijndrecht met een uitstapje van ongeveer 9 jaar naar Friesland, nu weer terug in Rotterdam! Ben al 21 jaar gelukkig met Johan, die ik na 12,5 jaar ten huwelijk heb gevraagd. Nu dus dit jaar alweer 8 jaar getrouwd. We hebben een dochter, Danousha, van 9! Met wie ik dit jaar samen 50 jaar wordt! Groot feest dus in augustus. Ik ben eigenaar van een Business Center in Rotterdam, waar ik dagelijks enthousiast mijzelf kan zijn! Ik adem dienstverlenend en klantvriendelijkheid. Als je bij mij komt ervaar je de natuurlijkheid hiervan! Dit is dan ook de reden dat er bij mijn center alleen mensen werken die als doel hebben om mensen iets te brengen.
Foto’s probeer ik dus altijd te vermijden… Als ik mijzelf daarop zie dan denk ik altijd: ‘Oh nee…. waarom sta ik nou weer zo…’ Dat werkt niet echt mee aan mijn zelfvertrouwen kan ik je vertellen! Met Kim ben ik in contact gekomen door Het Zelfvertrouwen Project wat ze draait voor kids, Danousha was mij al voorgegaan. Kim heeft mij het vertrouwen gegeven om zelf ook voor de camera te durven gaan staan en mooie foto’s te laten maken voor mijn website om zo ook de mensen die mij niet in het echt kennen te laten ervaren via een foto wie ik ben!
wat ik vooraf verwachtte & hoe ik de sessie heb ervaren
Zenuwachtig was ik uiteraard. De dag ervoor ben ik nog met Danousha naar de winkels geweest om wat kleuren te scoren. Normaal draag ik veel donkere kleuren en had dus nog niet veel gezelligheid in de kast hangen. Samen hebben we gekeken naar accessoires en ik was zeer tevreden over het resultaat. Visagie… tja ik vind dat altijd wel een dingetje. Vaak vind ik de make-up echt te overheersend. Maar ik begreep dat het op de foto’s echt niet te zien zou zijn. Nu moet ik toegeven inderdaad dat was zo! Ik was verbaasd over hoe mooi het was. Ik voelde me opeens een ‘echte vrouw’. Het was allemaal heel ontspannen, gezellig en er werd heel veel tijd voor genomen. Voelde me echt speciaal!
Ik voelde me opeens een 'echte vrouw'
Het was allemaal heel leuk, ontspannen en fijn. Heel professioneel ook, werd enorm op mijn gemak gesteld, wat heel prettig was. Was super verzorgd, kreeg divers drinken, hapjes etc.
wat ik ervaarde bij het zien van de sneak peeks op de achterkant van de camera en/of tijdens de reveal
Ik voelde me bijzonder, was me er niet van bewust dat ik er zo vrouwelijk uitzag!
waarom ik deze ervaring aan iedereen zou aanraden
Het geeft je vertrouwen maar bovenal is het ook erg fijn om zo eens tijd voor jezelf te hebben en in het middelpunt te staan.
21st May 2018
In
portretsessie, tips
By
Kim
Als vrouw is er vaak zoveel dat we willen, moeten en vooral alles tegelijkertijd. Je kunt zoveel ideeën, doelen, taken, werkzaamheden hebben dat je langzaam het overzicht een beetje verliest. Vervelend, want je wilt op het gebied van je werk, je relatie, je kinderen en je hobby het liefste een voldaan gevoel hebben. Zeker in weekenden zoals deze: met extra vrije maandagen en heerlijk zonnig weer. Gezellig met het gezin genieten is wat je wilt, maar ergens in je hoofd hoor je dat stemmetje dat er nog zoveel moet gebeuren. Ik begrijp je heel goed als je hier last van hebt, want ik zie het overal om me heen, én ik liep er zelf ook vaak tegenaan. Maar je kunt er wat aan doen!
Een overzicht is mijn to-go taak wanneer ik prioriteiten wil stellen. Zorg dat alles wat je bezighoudt op papier komt te staan. Dus alle ideeën, werkzaamheden, en afspraken. Hierdoor creëer je duidelijkheid en meer rust in je hoofd. Misschien vraag jij je nu af waarom dit overzicht zo belangrijk is? Stel dat ik jou nu vraag wat je vandaag écht wilt of moet doen vandaag? Wat zal je dan antwoorden? Waarschijnlijk een hele hoop, met als resultaat dat je veel te veel te doen hebt in één dag. Wanneer je dit netjes in een lijst hebt staan heb je overzicht.
Ik hoor je haast denken: “Jaaa hóór, daar gaan we! Een aanslag op mijn schuldgevoel.” Ik snap het, je wilt ook alles doen voor iedereen, maar is het écht allemaal even belangrijk? Moet je dingen persé vandaag? Of kan dat ook wachten tot morgen? Maak een to-do lijstje met dingen die je vandaag gedaan wilt hebben. Bepaal daarbij waarom je het belangrijk vindt en of het iets is wat je als eerste gedaan zou willen hebben als je de rest van de dag ziek in bed zou moeten doorbrengen.
Wanneer je goed opschrijft hoeveel tijd je kwijt bent aan al je taken kun je een realistische planning maken. Plan dag voor dag, of meteen voor de hele week. Als het jou maar rust geeft. De kunst is om je dagen niet te vol te plannen, want er komt genoeg tussendoor. Denk aan telefoontjes, onverwachte schooltripjes, een vergeten broodtrommel van de kinderen…
Ik vind het heerlijk om een overzicht voor de hele week te maken. Zo kan ik in één oogopslag zien wat er die week moet gebeuren. Netjes in verschillende vakjes en voor elke aard van de klus een eigen kleur. Ik gebruik daarvoor, heel simpel, Google Calendar. 🙂
Maar vergeet vooral jezelf niet
Het klinkt als een open deur, maar vergeet vooral jezelf niet in te plannen. Elke dag wat tijd voor jezelf nemen zal je helpen om veel liever voor jezelf te zijn. In de drukke dagen van tegewoordig lopen we onszelf zo snel voorbij. In het atelier zie ik vrouwen altijd zo bijkomen! Doordat we ze in de watten leggen, naar ze luisteren en ze te laten zien dat zij ook belangrijk zijn, vinden ze zichzelf weer terug! Dagelijks zijn we getuige van de impact van tijd voor jezelf. Ik vind het soms zo erg om te zien dat sommige vrouwen zichzelf zo weg hebben gecijferd dat ze gewoonweg vergeten zijn hoe het is om vooral zichzelf te zijn. Wanneer ik ze dan kan laten zien wie ze zijn, ze weer blij worden van hun spiegelbeeld, en ze met een volledig nieuwe mindset de deur uitlopen is dat zo gaaf om te zien!
Na een ontbijtje in de tuin vanmorgen had ik een revealafspraak in het atelier. Nadat deze klaar was heb ik daarvan de administratie bijgewerkt. Omdat ik precies weet hoeveel tijd ik hieraan gemiddeld kwijt ben, had ik deze zo gepland dat we erna heerlijk konden genieten van een lunch op een terras. Na de lunch gingen we met het gezin naar het meer in ons dorp. Heerlijk genieten van de zon, elkaar en een picknick diner. Zo heb ik gewerkt en schuldenvrij vrijetijd gehad. Ik vind het zo fijn als ik kan ervaren. Genieten van de kleine details, zien hoe de zon schittert op het water, het prachtige geluid van de schaterlach van de kinderen, het verkoelende briesje voelen dat onze huid streelde. Genieten van het hier en nu, dát is het allerbelangrijkste! Geniet van de mooie dagen!
Mijn naam is Josie. Ik ben getrouwd met Onno en samen hebben we twee lieve kindjes, Bram en Siem. In het dagelijks leven werk ik parttime en geef ik vioolles. Mijn vrije tijd breng ik het liefst door met mijn gezin en familie.
Persoonlijke verzorging vind ik belangrijk. Ik ga echt niet elke dag helemaal opgedoft in jurkjes en hakken door het leven maar ik wil er wel “verzorgd” en dus fris en fruitig uitzien. Dat betekent voor mij: schoon en fris haar; gepoetste tanden; schone handen en nagels; schone en frisse kleding; make-up (dat hoeft niet veel te zijn). Of ik graag op de foto ga? Ik kan niet goed poseren en vind zelf vaak dat ik er gek op sta wanneer ik dat doe.
Ik ben meestal degene die foto’s maakt van manlief en kinderen dus zelf sta ik er zelden op.
Maar ik vind het wel heel leuk om foto’s te hebben van mezelf met hen.
wat ik vooraf verwachtte & hoe ik de sessie heb ervaren
Kim heeft me gevraagd inspiratie op te doen en haar te laten zien wat ik mooi vind. Ik vertelde haar dat ik zo van de Bohemian (chic) style houd; lekker dromerig, blote voeten, kleurrijke stoffen, kant en kralen, fantastische sieraden. En… de bloemenkrans. Ik droeg een bloemenkrans toen ik trouwde met Onno maar ik zou elke dag wel een bloemenkrans willen dragen! Kim heeft verschillende uitbundige bloemenkransen in haar atelier dus wat verheugde ik mij hierop. Ter voorbereiding op de shoot heb ik kleding uitgezocht. Met het advies van Kim om voor stoffen te kiezen met een mooie structuur zoals kant, zijde, fluweel. Daarnaast kreeg ik van Kim een checklist met handige tips om me voor te bereiden.
We hebben gelachen, het was echt leuk en gezellig.
Tijdens het consult heb ik ongeveer een uur bij Fleur in de stoel gezeten voor de make-up. Dat was al een klein feestje op zich. We hebben gezellig gekletst, ik werd verwend met kopjes thee, wat lekkers en een smoothie. Daarna mocht ik mezelf in de spiegel bekijken en het resultaat mocht er wezen. Heel mooi! We konden beginnen met de shoot. Ik zei het al, ik heb geen idee hoe ik moet poseren, daar ben ik heel knullig in. Toch voelde ik me niet ongemakkelijk of onzeker want Kim gaf me aanwijzingen en stelde me geheel op m’n gemak. We hebben juist gelachen, het was echt leuk en gezellig. Later kwamen Onno en de kindjes nog om foto’s te maken van ons als gezin. Eindelijk hebben we die nu ook, zo leuk!
wat ik ervaarde bij het zien van de sneak peeks op de achterkant van de camera en/of tijdens de reveal
Tijdens de shoot liet Kim me af en toe al wat foto’s zien. Zo had ik mezelf nog nooit gezien op een foto. Wat ik dacht? Ik kan wel in een modeblad, hahahaa! Prachtig!
waarom ik deze ervaring aan iedereen zou aanraden
Kim en Fleur hebben echt hun best gedaan om er een heerlijke dag van te maken vol plezier, luxe-gevoel en natuurlijk prachtige foto’s. Dat hebben ze meer dan waargemaakt. Een aanrader!
