Heel binnenkort start voor ons een nieuw hoofdstuk. Wij gaan… verhuizen. Iets wat we een half jaar geleden besloten hadden NIET te doen. En toch gaan we. Hoe en waarom leg ik je uit in deze blog.

“Opportunity is missed by most people because it is dressed in overalls and looks like work.” – Thomas Edison 

Onze nieuwe keuken is nét klaar & om dat te vieren geef ik een etentje voor een aantal vriendinnen. Ik ben dol op uitgebreid koken voor de mensen die ik liefheb en dus staat de tafel vól eten. Met z’n vieren komen we vaak samen om lekker te eten. Dan bij de één, dan bij de ander, dan weer in een fijn restaurant. Iedereen is heerlijk aan het genieten en de gesprekken zijn levendig en diepgaand. We duiken altijd meteen de diepte in, small talk is voor amateurs is ons motto.

Ons gesprek komt op wensen en dromen, en één vriendin vraagt naar de onze, waarvan ze weet dat we die een beetje hebben ‘aangepast’: verhuizen naar een vrijstaand huis, met grote tuin, een moestuin, een boomgaard… Gezien alle gekte in de wereld én de huizenmarkt hebben wij besloten om van de plek waar we nu wonen, die droom te maken. Het afgelopen jaar hebben we hard gewerkt om een moestuin en mini boomgaard aan te planten op de grond die we tot onze beschikking hebben en onze droomkeuken te realiseren. Ze vraagt hoe het voor ons is nu. Ik antwoord dat het oké voelt en dat dit ook gewoon een heel fijn huis is om te wonen. Hetzelfde fijne plekje maken is bijna niet te doen, zeker gezien de stijgende huizenprijzen. En bovendien weet ik geen plek behalve dan het ouderlijk huis van Ruud wat zijn ouders binnenkort gaan verkopen, maar ja, door de huizenprijzen is dat vast ver boven ons budget. De vriendin in kwestie is werkzaam bij de locale makelaar en zegt: “ik denk dat dit huis wel meer opbrengt dan je denkt. Ik zou eens een waardebepaling laten doen.”

Lang verhaal kort: dat deden we, en inderdaad: veel meer dan we dachten. Genoeg om Ruud’s ouderlijkhuis – vrijstaand, met grote tuin én grote vrijstaande werkruimte, in dit dorp – aan te kopen en te verbouwen. De kans is geboren.

Voor de tweede keer in een half jaar tijd kopen we een nieuwe keuken

Het is een berg werk. Want bijna álles gaat op de schop. Niet alleen in het huis, maar ook in de tuin. En we waren eigenlijk net klaar. Daar hadden we iets van kunnen vinden – en misschien vinden veel mensen daar wel iets van. Maar dit is een kans. Het gebeurd niet voor niets dat mijn vriendin ernaar vraagt. Het gebeurd niet voor niets dat mijn schoonouders op vakantie waren en we dus even goed en ongestoord de tijd konden nemen om te voelen of dat huis de plek is waar wij onze droom kunnen waarmaken. Het is niet voor niets dat we ons huis binnen 4 weken verkochten aan juist deze mensen voor (bijna) het bedrag wat we in ons hoofd hadden.

Onze nieuwe plek heeft zoveel potentie. En daarmee draagt het zo ontzettend bij aan het leven dat we willen leven. We kunnen heel gemakkelijk thuis werken, we kunnen mega veel (moes)tuinieren, de kinderen hebben ruimte genoeg om buiten te zijn, om binnen hun ding te doen. Het kan een hele fijne, stabiele thuisbasis worden. Een fundament voor ons goede leven. Het voelt ook echt als een nieuw hoofdstuk.

Deze keuze hebben we dan ook heel bewust gemaakt. We hebben er de tijd voor genomen door heel bewust en écht goed te voelen. Wat willen we? Zonder ons druk te maken over maatschappelijke kwesties, zonder ons druk te maken over meningen en oordelen. Want we hadden natuurlijk heel gemakkelijk kunnen denken: ‘ja doei, we zijn net klaar met alles. De keuken is gloednieuw. De tuin is helemaal zoals we willen. Nu weggaan doe je toch niet? Zonde van ons geld, tijd en moeite.’ Maar ik geloof echt dat dat de verkeerde mindset is. De mindset van tekort en daar gaan we het goede leven niet mee redden. Dus kochten we met liefde vorige week een nieuwe keuken voor het nieuwe huis. Opnieuw een droom van een keuken, de tweede in een half jaar tijd.